Niestety nie mogę o korpo powiedzieć dobrego słowa. Swoją pierwszą pracę znalazłam w ogromnej firmie - oprócz mnie przyjęli tam naprawdę mnóstwo osób, w tym wielu moich znajomych. Pierwszego dnia weszliśmy tam z uśmiechami na ustach. Jednak nasi szefowie szybko się ich pozbyli. Wymagano od nas byśmy wiedzieli, co robić, mimo że nikt nas o niczym nie informował. Kiedy zadawało się pytania, było się traktowanym jak natrętne małe dziecko. Często kazano nam parzyć kawę czy herbatę (a mój zawód nie mam nic wspólnego z gastronomią :V). Skończyło się na tym, że większość osób się wykruszyła, a zostali... rodzina szefostwa oraz znajomi tejże rodziny...

Niestety nie mogę o korpo powiedzieć dobrego słowa. Swoją pierwszą pracę znalazłam w ogromnej firmie - oprócz mnie przyjęli tam naprawdę mnóstwo osób, w tym wielu moich znajomych. Pierwszego dnia weszliśmy tam z uśmiechami na ustach. Jednak nasi szefowie szybko się ich pozbyli. Wymagano od nas byśmy wiedzieli, co robić, mimo że nikt nas o niczym nie informował. Kiedy...

Czytając wcześniejsze wpisy, dochodzę do wniosku, że żyję na jakimś innym świecie - ale chyba lepszym:)
Od dłuższego czasu pracuję w korporacji. Moja mama natomiast pracuje w urzędzie. I wiecie co? Gdyby tylko mogła, od razu by się ze mną zamieniła!
Nie będę nikomu próbowała wmówić, że wszyscy ludzie bez wyjątku są szlachetni i przyjaźni, że wszystkim można zaufać, a wszystkie historie o korpo są wyssane z palca. Tak dobrze tu nie ma. Ale tak dobrze nie ma nigdzie - wszędzie trafią się przypadki złych ludzi, mobbingu, szklanych sufitów, znajomości.
Z jakiegoś jednak powodu to korporacje stały się demonem, którym straszy się młodych ludzi wchodzących na rynek pracy. Mnie też tak straszyli - i co z tego wyszło?
Pracuję w miłym zespole, w którym panuje dobry humor i luźna atmosfera. Jak potrzebuję wcześniej wyjść, czy pracować z domu - nigdy nie ma z tym problemu! Ok, czasem trzeba to odrobić, ale to chyba uczciwe? Nikt nie dyktuje mi, jak mam się ubierać i kiedy mam chorować, czy jechać na wakacje. A wyjazdy integracyjne to klasa sama w sobie:)
Poza tym plusem absolutnym jest dla mnie kuchnia! Tylu rodzajów kawy i herbaty, które mają do dyspozycji pracownicy, ja nie mam w domu. Codziennie świeże owoce też są czynnikiem, którym nie ma co gardzić - ratują Cię, jak zapomnisz drugiego śniadania. A teraz idzie zima i co się okazało? W kuchni oprócz kawy i mleka, herbaty i cytryny pojawił się imbir, miód i goździki. Pachnie świętami, które przyjdą już niedługo, a razem z nimi dodatkowe bonusy i upominki:)

Czytając wcześniejsze wpisy, dochodzę do wniosku, że żyję na jakimś innym świecie - ale chyba lepszym:)
Od dłuższego czasu pracuję w korporacji. Moja mama natomiast pracuje w urzędzie. I wiecie co? Gdyby tylko mogła, od razu by się ze mną zamieniła!
Nie będę nikomu próbowała wmówić, że wszyscy ludzie bez wyjątku są szlachetni i przyjaźni, że wszystkim można zaufać, a...

Szanowni Państwo,
Korpo uczy, korpo radzi, korpo nigdy Cię nie zdradzi. O ile ostatni człon poprzedniego zdania budzi wiele zastrzeżeń - w końcu jesteśmy Polakami i lubimy narzekać - o tyle niepodważalnie praca w korporacji wiele mnie nauczyła, przede wszystkim dobrej organizacji. Pracuję już w trzeciej korporacji, odnajduję się tu i wiele się nauczyłem. Pomijam wszystkie opowiadania o mobbingu, wcale nie jest powiedziane, że zdarza się tylko w korpo. Uważam że w pracy w korpo najważniejsze nie są umiejętności a swoiste cwaniactwo. Ja mam po prostu sposób na każdego swojego przełożonego. W pierwszej pracy gdy przychodził z zarzutami wystarczyło kilkukrotnie zapewnić go, że ma rację. Wtedy jego ego wzrastało do niewyobrażalnego poziomu, momentalnie się uśmiechał, a rozmowa z reprymendy zamieniała się na konstruktywne myślenie nad rozwiązaniem problemu. W drugiej pracy przełożony lubił mnie za to, że gdy nasz kontrahent nawalił sam dzwoniłem do niego i dosłownie równałem go z ziemią informując o wszelkich karach które na niego nałożymy. W ten sposób mój przełożony miał już konkretne podłoże do prowadzenia kolejnej rozmowy z owym kontrahentem - najpewniej wybierał kilka kar które nałoży i je realizował.
Nie opowiem o sposobie na przełożonego w kolejnej korpopracy z bardzo prostej przyczyny. On może to czytać. W każdym razie praca w korpo pozwala mi się spełnić i uczę się bardzo dużo, wystarczy mieć sposób.
Pozdrawiam
Damian

Szanowni Państwo,
Korpo uczy, korpo radzi, korpo nigdy Cię nie zdradzi. O ile ostatni człon poprzedniego zdania budzi wiele zastrzeżeń - w końcu jesteśmy Polakami i lubimy narzekać - o tyle niepodważalnie praca w korporacji wiele mnie nauczyła, przede wszystkim dobrej organizacji. Pracuję już w trzeciej korporacji, odnajduję się tu i wiele się nauczyłem. Pomijam wszystkie...

Wioletta sekretarka w naszej firmie dosiadła się do mnie ze słowami:
- Słyszałaś o Marku?
Kręcę przecząco głową w odpowiedzi.
- Wiesz, to był twój poprzednik. Przeniósł się do takiej wielkiej korporacji, zarabia więcej, ale... – Tu dziewczyna zatrzymała się i rozejrzała niepewnie, ściszając głos kontynuowała. – Marek zmienił się, stał się jak robot. Siedzi w takim boksie niby świnia czekająca na oprawcę. Słyszałam, że nawet do toalety chodzi w wyznaczone pory z zegarkiem w ręku. Wyobrażasz to sobie?
- Nie bardzo, brzmi to wszystko bardziej jak zapowiedź scenariusza filmu niż prawdziwego życia.
- Właśnie, przeniósł się, bo chciał więcej zarabiać, jednak uważam że nie jest to warte swojej ceny skoro zmienił się w takiego nie człowieka.
Ciekawe jak to zrobili? U nas każdy robi co chce i w jakim czasie chce. Dlatego tak bardzo lubię tę pracę, jednak praca w korporacji brzmi strasznie i cieszę się, że nigdy nie przekroczyłam progu wielkiego oszklonego i przerażającego gmachu.

Wioletta sekretarka w naszej firmie dosiadła się do mnie ze słowami:
- Słyszałaś o Marku?
Kręcę przecząco głową w odpowiedzi.
- Wiesz, to był twój poprzednik. Przeniósł się do takiej wielkiej korporacji, zarabia więcej, ale... – Tu dziewczyna zatrzymała się i rozejrzała niepewnie, ściszając głos kontynuowała. – Marek zmienił się, stał się jak robot. Siedzi w takim boksie...

Pracowałam w korporacji. Wszystkie historie o których słyszymy, chwilę po tym jak w rozmowie pada słowo "korpo", są pisane przez życie.
Intrygi, zwodzenie, manipulacja, pseudo przyjaźnie, zero bezinteresowności, dwulicowość, zamiatanie niewygodnych spraw pod dywan, ludzie "nie do ruszenia", grzanie się w blasku osób na wysokich stanowiskach, działania "na pokaz" - wojna, w której gra toczy się o najwyższą stawkę - INFORMACJĘ. Kto ma dostęp do informacji ten ma władzę. Im wyżej w hierarchii, tym strategia przybiera coraz bardziej wyrafinowane formy. Próbujesz się wycofać z sieci intryg - przestajesz być respektowany, Twój głos przestaje mieć znaczenie, za chwilę wypadasz z obiegu, stajesz się niewygodny. Osoby, które nie chcą grać, szybko się pojawiają i równie szybko znikają.

To co mnie najbardziej zaskoczyło, to to, że w korporacji moralność ma inny wymiar niż w życiu poza nią. Tu często ludzie bez żadnych skrupułów, świadomie manipulują informacją, żeby osiągnąć swój cel. W "normalnym" życiu kłamstwo ma swoje konsekwencje. W "korpo" kłamstwo to dzień powszedni, sposób na przetrwanie z cichym przyzwoleniem - żadnych konsekwencji, wykluczenia, następnego dnia nikt już o tym nie pamięta, życie toczy się dalej, pojawia się kolejna intryga. Nikt nikogo nie rozlicza za kłamstwo. Nie ma na to czasu. Skupiając się na jednym, traci się czujność, utrata czujności to przegrana bitwa.

Pracowałam w korporacji. Wszystkie historie o których słyszymy, chwilę po tym jak w rozmowie pada słowo "korpo", są pisane przez życie.
Intrygi, zwodzenie, manipulacja, pseudo przyjaźnie, zero bezinteresowności, dwulicowość, zamiatanie niewygodnych spraw pod dywan, ludzie "nie do ruszenia", grzanie się w blasku osób na wysokich stanowiskach, działania "na pokaz" - wojna, w...

Pracuje w korporacji od kilku lat. Dała mi się poznać zarówno z dobrej jak i ze złej strony. Najpierw te dobre, w biurze mamy bardzo fajny zespół, poza ciężką pracą lubimy robić sobie krótkie przerywniki na śmiech i żarty, jednakże idąc do kuchni po kawę często ludzie spoglądają na nas jak spode łba - widać w nich czystą zazdrość. Firmowo również wychodzimy, idziemy do restauracji, jemy, pijemy piwo, rozmawiamy (oczywiście nie o pracy). Kiedyś przyszłą do nas kierowniczka z innego działu z zapytaniem jak zbudować taki zespół. Opowiadamy, że to charaktery ludzi, zaufanie, wyjścia itp. Zainteresowało ją to ostatnie. Tydzień później dowiadujemy się, że chcę wyjść wraz ze swoim zespołem "na miasto". Stwierdziliśmy, że fajnie. W korpo mało takich ludzi, kolejny dołącza do team-buildowców. Po kolejnym tygodniu dowiadujemy się o przebiegu ich spotkania. Poszli na miasto, jedli pili, po czym kierowniczka prosi o rachunek, płaci za siebie i w biegu wychodzi. Reszcie opadła szczęka, niektórzy nie nadają się na kierowników, jeśli nie potrafią zadbać o zespół.

Pracuje w korporacji od kilku lat. Dała mi się poznać zarówno z dobrej jak i ze złej strony. Najpierw te dobre, w biurze mamy bardzo fajny zespół, poza ciężką pracą lubimy robić sobie krótkie przerywniki na śmiech i żarty, jednakże idąc do kuchni po kawę często ludzie spoglądają na nas jak spode łba - widać w nich czystą zazdrość. Firmowo również wychodzimy, idziemy do...

Korpo świat, a w nim korpo ludki - niektórzy spokojni, inni szaleni, jedni dobrzy inni źli, jedni sympatyczni (aż ciężko w to uwierzyć) inni chamscy i prostaccy wyżej ceniący czubek własnego nosa niż morale i etykę. Można powiedzieć przegląd charakterów jak wzornik kolorystyczny farb. Tyle ile ludzi w firmie, tyle różnych charakterów i historii. Owszem są negatywne aspekty pracy: przerwa na czas, wywoływanie z przerw bo „trzeba, a jak się nie podoba to..”, słodzenie prosto w oczka a za plecami nóż w plecy i szyderstwo. Nie należy jednak zapomnieć o małych gestach, które nic nie kosztują: powitalny, szczery uśmiech, walka o TWÓJ stołek w pracy a nie tylko nadto egoistyczne myślenie o sobie, podawanie saszetek z lekami na przeziębienie, SMS’y przyjacielskie gdy dzieje się źle u Ciebie i wiele, wiele innych. Sęk jest w tym, że nie każdy chce pokazać tę swoją „prawdziwość” i często ludzie za punkt istnienia wybierają atak, wykorzystywanie swojej pozycji. Żeby to zmienić może wystarczyło by tylko poskromić swoje wewnętrzne ja?

Korpo świat, a w nim korpo ludki - niektórzy spokojni, inni szaleni, jedni dobrzy inni źli, jedni sympatyczni (aż ciężko w to uwierzyć) inni chamscy i prostaccy wyżej ceniący czubek własnego nosa niż morale i etykę. Można powiedzieć przegląd charakterów jak wzornik kolorystyczny farb. Tyle ile ludzi w firmie, tyle różnych charakterów i historii. Owszem są negatywne aspekty...

Niestety, ciągłe nastawienie na sprzedaż niszczy ludzi. Tam, gdzie pracowałam nie było jakiegokolwiek podejścia do pracownika. Był on tylko maszyną bez własnego życia napędzającą zysk właścicieli. Dlaczego już tam nie pracuję? Ponieważ mam sumienie. Zrozumiałam, że jednak pieniądze to nie wszystko i nie można dać się poniżać i mydlić oczu klientom, którzy będą mieli problemy na wiele lat. Zwróciłam również uwagę na to, że ludzie nie czytają podpisywanych przez nich umów. Oczywiście, jest to ich wina, pracownicy jednak powinni tłumaczyć co jest w umowach - "góra" jednak zabroniła. Po latach, klienci dostawali pisma z wezwaniem do zapłaty okrutnie wysokich sum. Wszystko jednak odbywało się i nadal odbywa na drodze całkowicie legalnej. W korporacjach chodzi jednak o to, że nie ma tam za grosz człowieczeństwa. Tam nauczysz się kłamać, oszukiwać oraz pożegnać się z sumieniem.

Niestety, ciągłe nastawienie na sprzedaż niszczy ludzi. Tam, gdzie pracowałam nie było jakiegokolwiek podejścia do pracownika. Był on tylko maszyną bez własnego życia napędzającą zysk właścicieli. Dlaczego już tam nie pracuję? Ponieważ mam sumienie. Zrozumiałam, że jednak pieniądze to nie wszystko i nie można dać się poniżać i mydlić oczu klientom, którzy będą mieli...

Nie wiem w jakich korporacjach Wy pracujecie, ja mam to nieszczęście (a chyba jednak szczęście), gdyż pracuję w średniej wielkości firmie, ale zachowania ludzi są jak w prawdziwym korpo. Nie chodzi o to, że jeden na drugiego gada, czy donosi. Nie chodzi o to, że ci, którzy pracują z polecenia albo chodzą na wspólne treningi z dyrektorem mają lepsze pensje i udogodnienia pomimo tego, że wiedzą i robią mniej niż ja. Zakładam, że wielu ludzi ma podobne problemy. Mnie najbardziej boli gdy widzę, że na cała lokalizację (szereg hal i biurowców). Jest jedna sprzątaczka, od której wymagają cudów. Jak się komuś skończy papier toaletowy to pomimo tego że wszyscy wiedzą gdzie jest to nikt go nie wymieni, tylko wszyscy powiedzą, że: „Gdzie jest ta Ania tam znowu papieru nie ma!”. Oczywiście to co przyniesiesz i schowasz w lodówce, po kilku godzinach znika bez śladu, a wszyscy się do Ciebie uśmiechają obiecując, że „jakby co” to zawsze się za Tobą wstawią.
Dlaczego napisałem w pierwszym zdaniu, że cieszę się, że oni tacy są? Bo ja inaczej na to patrzę. Obserwuję i uczę się jak bardzo zgniły i zepsuty może być człowiek w środku. Patrzę jak pozwoli się upodlić i poniżyć dla pieniędzy. Nie brnę z nimi w tym bagnie ale idę z boku patrzę jak się taplają w błocie. Szczerze powiem, że mnie inspirują. Są swoistym natchnieniem. Będę wiedział jak wychować własne dzieci aby takie nie były. Robię wszystko po swojemu, wbrew tego ich wyścigu szczurów i wciąż jakoś pracuję…

Nie wiem w jakich korporacjach Wy pracujecie, ja mam to nieszczęście (a chyba jednak szczęście), gdyż pracuję w średniej wielkości firmie, ale zachowania ludzi są jak w prawdziwym korpo. Nie chodzi o to, że jeden na drugiego gada, czy donosi. Nie chodzi o to, że ci, którzy pracują z polecenia albo chodzą na wspólne treningi z dyrektorem mają lepsze pensje i udogodnienia...

Duża firma, duże pieniądze, duże aspiracje i jeszcze większe wymagania. W korporacji każdy walczy o własne utrzymanie, nikomu nie można ufać, cały czas trzeba mieć się na baczności i uważać by ktoś nie wbił nam przysłowiowego noża w plecy. Dostałam zlecenie przygotowania dużego dużego projektu dla ważnego klienta. Projekt miałam wykonać wspólnie z inną pracownicą. Pracowałyśmy razem ok. 3 tygodni. Pech chciał, że dzień przed prezentacją projektu się rozchorowałam. Wysoka gorączka, bóle mięśni i stawów i silny ból głowy uniemożliwiły mi pojawienie się w pracy. Projekt zaprezentowała współpracownica. Po powrocie ze zwolnienia dowiedziałam się, że projekt bardzo się spodobał klientowi, ale koleżanka wzięła wszystkie zaszczyty na siebie, powiedziała, że mój wkład był nikły i dostała sowitą premię.
Historia jest wytworem mojej wyobraźni

Duża firma, duże pieniądze, duże aspiracje i jeszcze większe wymagania. W korporacji każdy walczy o własne utrzymanie, nikomu nie można ufać, cały czas trzeba mieć się na baczności i uważać by ktoś nie wbił nam przysłowiowego noża w plecy. Dostałam zlecenie przygotowania dużego dużego projektu dla ważnego klienta. Projekt miałam wykonać wspólnie z inną pracownicą....